W pogoni za lepszymi żaglami: wywiad z Lowell’em North’em
Wywiad z Lowell’em North’em
“Jeśli założyłbym żaglownię, kupiłbyś moje żagle?”
Takie właśnie pytanie zadał Lowell North swojemu przyacielowi Johnowi Shoemaker’owi, gdy pewnego popołudnia w 1957 r. przesiadywali w barze jachtklubu San Diego. John zaskoczył Lowella szybką odpowiedzią: „Tak, kupiłbym”. Oczywiście, byli przyjaciółmi, ale żaden z nich nie przypuszczał, że firma Lowell’a urośnie do największej żaglowni na świecie. Albo że po drodze Lowell zostanie mistrzem świata w klasie Star i dwukrotnym medalistą olimpijskim.
Podczas ostatniego wywiadu w jego domu w Point Loma, Lowell zdradził nam, że odpowiedź Johna zainspirowała go do stworzenia North Sails. Przyznał, że przed rozpoczęciem własnej działalności nie uszył zbyt wielu żagli. Opowiadał, że wiele lat zajeło mu zrozumienie jak stworzyć szybki kształt, jednak szybko stał się znany ze swojego unikalnego podejścia w branży, w której miał przecież tak małe doświadczenie. Teraz, 60 lat później, naukowe podejście do testów i badań materiałów, bazowanie na analitycznym projektowaniu i rozwijaniu możliwości żagli jest podstawą w działalności North Sails.
“Uświadomienie sobie tego, że nie wiedziałem nic o kształcie żagli, było bardzo pomocne. Potem mogłem przetestować wiele róźnych kształtów, niektóre z nich testowało się szybciej. Ta obiektywność pomogała nam wykonać bardzo duży progres przy tworzeniu kształtu żagla” – wyjaśnił Lowell.
Po pamiętntym spotkaniu w San Diego, Lowell podjął decyzję. Wszystko zaczęło się w wynajętej powierzchni 20 x 80 stóp w śródmieściu San Diego. Lowell rzucił pracę inżyniera lotniczego w Narmco i zaczął tworzyć pierwsze żagle, na podłodze wynajętego pomieszczenia, zaczynając od żagli do do Snipe (Słonki) i Stara. Początki były kszatłtowane przez wąską grupę ludzi tworzących ten skromny biznes. Pierwsza żona Lowella była księgową. Ich pierwszym pracownikiem była krawcowa, Daisy. Następny był Paul Merrill, który pracował wcześniej w żaglowni Herb Sinnhoffer, a tu wypełniał delikatną lukę między pracownikiem i nauczycielem. Pozostałą część pierwszego zespołu powstającej żaglowni stanowili przyjaciele, tacy jak Earl Elms i Tom Nute, a później Pete Bennett z Murphy and Nye w Chicago.
„Pete przyniósł ze sobą wiele naprawdę dobrych technik produkcjnych oraz stworzył sposoby krojenia i zszywania brytów tak, aby stały się bardziej precyzyjnymi i efektywnymi. Zaczeliśmy od robienia żagli do Słomki, która stała się pierwszą klasą, w której odnosiliśmy sukcesy. Tymczasem Paul miał plan, żeby popracowac z nami jeszcze kilka lat, a potem odejść na emeryturę i opłynąć świat” – wspomina Lowell.
„Zrobił to?” – spytaliśmy.
„Nie widziałem Paula Merrilla od lat, więc podejrzewam że tak.”
Około 1962 roku Lowell i kierownik produkcji, John Rumsay, zaczeli empirycznie testować odporność meteriałów żaglowych na rozciąganie i zmęczenie. Widzieli wyniki, które mówiły im, że rynkowy standart jest zbyt niski. Widzieli, że oni mogli zrobić to lepiej.
“Żagle na rynku nie były wystarczająco dobre. Zacząłem przerabiać moje żagle do Stara z czołowej w tym czasie żaglowni na zachodnim wybrzeżu [Kenny Watts]. Zaczeliśmy też testować próbki różnych materiałów przyczepiając ich próbki do anteny w moim samochodzie. Nazywaliśmy to testem trzepotania, wydawało się to odzwierciedlać faktyczne zużycie materiału i dawało nam lepsze pojęcie tego, jak materiał żaglowy zużywa się podczas użytkowania. Później symulowaliśy test trzepotania na zbudowanej przez nas maszynie, która obracała próbki przyczepione na wirującym kole lub ramionach„.
To był początek długiej histori doskonalenia materiałów. Testowanie wzorcowe 30/30 stało się znane wśród producentów materiałów: 30 minut w 30 mil na godzinę. Patrząc w przeszłość poliestru, Lowell i Noah Lamport stworzyli pierwszy laminat żaglowy; został on użyty na 12 metrowym Enterprise w 1977. W 1980 wypuścili NorLam (Laminowany materiał poliestrowo – mylarowy) i wprowadzili krój radialny. Dziedzictwo Lowella zostało kontynuowane przez opatentowane trójwymiarowej membrany (1992) a następnie pierwszą zorientowaną wokół osnowy tkaniną żaglową North Sails Radian™ (2008). Kompozytowe membrany North Sails 3Di podbiły świat w 2011 i cały czas są ulepszane. Zdolności North Sails 3Di są stale adaptowane do kolejnych żeglarskich rynków. Dziś każdy projektant North Sails powie, tak jak dawniej Lowell, że wszystko tkwi w wytrzymałości i kształcie membrany, wszystko obraca się w okół tych samych cech, których szukał Lowell.
Na wodzie Lowell znany jest jako jeden z tych, który po prostu ma „to coś”. Znany ze swoich wyników w klasie Star, w ciągu 25 lat zdobył 12 medali mistrzostw świata i wygrał złoto na olimpiadzie w 1968 w Meksyku. Zdobył także brąz na olimpiadzie w Tokyo w 1964 startując w klasie Dragon. W tamtym właśnie czasie Lowell zaczął być zauważany i spotkał wielu ludzi, którzy stali się kluczowymi partnerami w jego światowej ekspansji.
“Peter [Barrett] i ja spotkaliśmy się na olimpiadzie w Japoni w 1964. Myślę, że Eckart Wagner też tam był. Charlie Rogers i Dick Deaver byli moimi załogantami. Wszyscy odegrali instrumentalne role we wczesnych sukcesach North Sails.”
Peter Barret założył drugi oddział North Sails w Seal Beach w Kaliforni. Poźniej przeniósł się do Pewaukee (Wisconsin), dzięki czemu powstał pierwszy loft po za granicami Kaliforni. W 1966 Eckart Wagner uruchomił produkcję w Niemczech, a Andre Nellis w Belgii. Później dołączył Robin Morgan wprowadzając North Sails do Włoch.
„W pewnym momencie poszedlem do szkoły dla menedżerów. Nauczyli mnie że jeśli zbierzesz grupę ludzi naprawdę głodnych czegoś, a Ty będziesz pracować tak, aby im to zapewnić, to pomogą Ci stworzyć udaną organizację. Określenie „tygrys” wydawało się pasować do naszych menedżerów; byli głodni.”
W tym momencie wtrąca się żona Lowella. „Byliśmy w Portofino, w małym średniowiecznym zamku w starym porcie, aby odebrać nagrodę „Life of Sailing” przyznanej Lowell’owi. Dziennikarz włoskiej telewizji zapytał mnie: „Czy Ty wiesz z kim jesteś? Czy Ty naprawdę wiesz z kim jesteś?”, odpowiedziałam „No z kim?”, a on na to „Z człowekiem, który zrewolucjonizował żeglarstwo”.
Lowell skwitował: „Myślę, że zebrałem świetną grupę ludzi, których pomysły i przemyślenia stworzyły bardzo innowacyjną firmę i zyskowną organizację”.
Przez 27 lat Lowell poprowadził North Sails na nowe wyżyny poprzez bycie prawdziwym pionierem. Opracował sposoby testowania wytrzymałości „surowych” materiałów, wprowadził komputerowo sterowane maszyny tnące bryty i przeprowadził pierwszą skomputeryzowaną analizę strukturalną żagli pracujących na wiatr. Podczas tej drogi od podstaw zbudował zaufany zespół, a oferowanymi produktami odniósł osobisty sukces. Idąc własną droga ustanowił nowy standard w branży żaglomistrzowskiej, a opuścił firmę z ideologią, która przetrwała do dziś.
Celebrując 60 lecie North Sails, Lowell zastanawia się jak zmienił się sport w kontekście tradycyjnego i nowoczesnego żeglowania. „Żeglarstwo zmieniło się niewiele, wiatr i woda są takie same. Ściganie się i wygrywanie nadal w większej mierze leżą w umiejętnościach załogi niż w sprzęcie. 60 lat temu i teraz? Nie ma wielkiej róźnicy: większe i bardziej aerodynamiczne jachty, większe żagle i prawdopodobnie więcej foili.”
Zapytaliśmy też, „Co czyni najlepszego żaglomistrza?” oraz „W czym tkwi największa siła North Sails?”
Lowell na oba pytania odpowiedział tak samo: „Umiejętność tworzenia szybkich żagli”.
Na pytanie o ulubione miejsce do żeglowania, odpowiedział: „Wybrzeże oceanu w pobliżu Point Loma w San Diego”.
A najgrosze? – „Trzymam się z dala od takich”
60 lat tworzenia żagli
2017 jest świetną okazją do świętowania wyjątkowej historii North Sails. Żaglownia założona przez Lowell’a Northa w 1957 pozostaje zakorzeniona w zdecydowanie naukowym podejściu do tworzenia żagli i wielu innych originalnych wartościach, które doprowadziły do sukcesu: analiza „in house” i rozwój materiałowy, wydajne projektowanie, jakość wykonania i obsługi klienta. Przez 60 lat produkowania żagli North Sails przesuwa granice swoje i natury. Historia przywołuje wspomnienia i inspiruje kolejne pokolenia innowatorów by iść dalej.
